Kozy anglo-nubijskie: opis, zdjęcia, pielęgnacja i pielęgnacja, hodowla, recenzje

Kozy anglo-nubijskie to interesująca rasa kóz. Są bardzo cenione w innych krajach, tego samego nie można powiedzieć o Rosji. Ale od naszych zwykłych kóz nietrudno odróżnić je specyficznym wyglądem i manierami. A co z ich treścią, rozmnażaniem? Sprawdź recenzje ludzi, aby uzyskać ostateczną opinię.

Historia pochodzenia kóz anglo-nubijskich

Kozy tej rasy należą do najstarszych ras na świecie, a przynajmniej w pierwszej trójce. Udowodniono, że po raz pierwszy pojawiły się w północno-wschodniej Afryce - byli tam zagorzali koneserzy ras zwierząt, którzy stworzyli Anglo-Nubian. Dokładniej, ich wczesna wersja. Stało się to ponad 10 tysięcy lat temu.

Kozy sprzedawano i eksportowano do różnych krajów. Z najbardziej gwałtownych sprzedaży można wyróżnić Francuzów - porwały ich kozy anglo-nubijskie.

Ale wtedy to nie była rasa, która istnieje teraz. Angielscy hodowcy wyprowadzili obecną rasę, opierając się na starożytnej. W tej pracy jesteśmy im wdzięczni, ponieważ wszystkie te same cechy charakterystyczne dla Afrykanów pozostały w rasie. Umiejętności, za które zostały docenione, pozostały i są teraz doceniane w nowej rasie. W eksperymentach hodowców, które, nawiasem mówiąc, miały miejsce w XIX wieku, wzięło udział wiele różnych ras. Są to między innymi:

• Niektóre rasy indyjskie.
• Część Szwajcarów.
• Rasy bliskowschodnie.
• Rosyjskie kozy.

Ale nie do końca wiadomo, kiedy pojawiły się na świecie. Zdania są podzielone na dwie części, niektórzy uważają, że stało się to pod koniec XIX wieku - koniec eksperymentów. Inni jednak twierdzą, że trwało to do lat 30-tych XX wieku.

W każdym razie to już nie ma znaczenia. Pod koniec eksperymentów okazało się, że większość genetyki zajmowały w tym czasie lokalne kozy angielskie i kozy nubijskie, które właśnie przywieziono do nich z Bliskiego Wschodu. Stamtąd staje się jasne, skąd wzięli swoją nazwę. Ale nawet teraz kozy są często mylone z kozami nubijskimi, nazywając je tak. I nie zapominaj, że obecne kozy anglo-nubijskie i kozy orientalne to dwie różne rzeczy.

Stworzone kozy w tamtych czasach zaczęły pokazywać swoje znaczenie i wartość. Zainteresowało się nimi wielu zagranicznych rolników i właścicieli ziemskich, a kozy zaczęto chętnie eksportować do sąsiednich krajów. Następnie rozprzestrzenili się na pozostałe stany, które również nie były przeciwne uzupełnieniu liczby. W Rosji kozy anglo-nubijskie pojawiły się prawie ostatni - po rozpadzie ZSRR, a potem w niewielkich ilościach. Duża liczba kóz pojawiła się dopiero w XXI wieku, w ostatnich 10-15 latach.

Opis rasy

Kozy anglo-nubijskie mają bardzo niezapomniany wygląd, który z pewnością pozostaje w pamięci po podróży do Anglii. Są to duże kozy znane z ilości i smaku produkowanego przez nie mleka. Pozbawiony jest nieprzyjemnego zapachu, a smak zachwyca każdego. Przyjrzyjmy się bliżej wszystkim cechom wyglądu i produktywności rasy.

Wygląd

Pierwszą rzeczą, która rzuca się w oczy, jest kolor, który może być kilku rodzajów. Pomiędzy nimi:

• Zwykły czarny.
• Standardowo biały.
• Niezwykły kolor to krem.
• Kawowe odcienie z dodatkiem delikatnego mlecznego koloru.

Często nie używają jednego koloru na osobę, ale odcienie są łączone, grupując nawet 3 i 4 sztuki na jednej kozy. A dobrane jednocześnie kolory dodają zwierzęciu specyficznego wyglądu, w którym koza tylko staje się piękniejsza. Jeśli zestawione kolory to czerń, biel i krem, to będzie wyglądać bardzo pięknie, a czasem układ kwiatów na ciele może przybrać formę lamparta. Ta możliwość jest bardzo ceniona.

Kategorie wagowe są najczęściej spotykane, poza tym, że kobiety ważą 80 kg - to dla nich bardzo duży wskaźnik. Samce ważą mniej więcej tyle samo, chociaż w większości ich waga nadal sięga 100 kg. Kozy anglo-nubijskie powstały z naciskiem na produkcję mleka, ale te wskaźniki również wskazują, że produkcja mięsa z ich pomocą również nie zawodzi. Bardzo udana rasa.

Według innych kryteriów zewnętrznych kozy mają wygląd rzymski. Przyjrzyjmy się najdrobniejszym szczegółom ciała:

• Gęste, mięsiste ciało. Różni się długością. Wymię jest dość masywne w stosunku do tułowia.
• Długie nogi to zauważalna różnica.
• Kozy są wyjątkowo rogate. Duże, skręcone rogi są obrócone w przeciwnych kierunkach. Kozy są zwykle bez rogów, chociaż dzieje się odwrotnie.
• Głowa jest płaska i długa, a na nosie widoczny jest lekki garb, charakterystyczny dla profilu rzymskiego. Wyraźne kości policzkowe na twarzy. Oczy są wystarczająco duże, a usta mają różne kształty. Górna jest znacznie krótsza niż dolna, dlatego zęby często są dobrze widoczne i otwarte.
• Płaszcz okrywa ciało cienką warstwą.
• Uszy są długie, zniszczone, wystarczająco nisko zwisające z głowy.
• Pozbawione są kolczyków - czystej krwi anglo-nubijskiej. W innych krajach są wyjątki.
• Broda występuje u kóz w niewielkich rozmiarach. Kozy są jej pozbawione.
• Samce mogą osiągnąć wysokość 90 cm, samice - 80 cm.

Zasadniczo kozy anglo-nubijskie są spokojne i zawsze łatwo wykonują polecenia właściciela. Pod tym względem porównuje się je do psów. Chociaż nie ma spokojnych. Będą wydawać wystarczająco głośne dźwięki, aby wyprowadzić Ciebie i Twoich sąsiadów.

Ukraiński hodowca opowiada o rasie kóz anglo-nubijskich i ich hodowli w poniższym filmie:

Wydajność

Wyjątkowość objawia się również w tym przypadku. Wydajność kóz jest dobra, zarówno w produkcji mięsa, jak i produkcji mleka. Przeanalizujmy teraz wyłącznie mięso.

W wielu regionach Rosji nie ma zwyczaju hodowania kóz anglo-nubijskich na mięso, ich uboju, uzyskiwania wartości. Mimo to ich mięso ma smaczny, soczysty i delikatny wygląd. Mięso jest całkowicie pozbawione nieprzyjemnego zapachu, który jest charakterystyczny dla wielu ras. W tym celu mięso jest cenione, chociaż jest dostarczane w małych ilościach, ponieważ nie wszyscy zajmują się produkcją mięsa z tymi kozami.

Dorośli nie są tak dobrzy jak nieletni. Ich mięso staje się gumowate i zaczyna się rozciągać. To nie dodaje smaku, ale pojawia się obrzydzenie. Pojawia się również z wiekiem, bardzo nieprzyjemny zapach, którego nie można się pozbyć.

Biorąc pod uwagę wagę, mięso wychodzi całkiem sporo. U dorosłych do 100 kg, ale jeśli nie weźmiesz ich pod uwagę, średnia waga młodych zwierząt wynosi 50-60 kg, co ogólnie również nie jest złe.

Ile mleka jest podawane?

Ilość mleka również nie denerwuje. Po jednym udoju można uzyskać do 3 litrów mleka. Według obliczeń można dostać nawet 1000 litrów rocznie, chociaż średnia ilość jest nieco mniejsza - 850 litrów. Ale ilość mleka, a także jego jakość będą rosły z każdym kolejnym rokiem, wiekiem i wydajnością mleka.

Teraz przeanalizujmy jakość tego mleka według standardowych standardów:

• Zawartość tłuszczu jest standardowa, około 4,5%.
• Zawartość białka jest również średnia i wynosi 3,5%.
• Ilość laktozy wynosi 4,5%.
• Mleko zawiera witaminy z grupy A i C, a także aminokwasy.

Jak widać mleko jest po prostu niezastąpione, ma wszystko, czego potrzeba do utrzymania pracy i funkcji życiowych organizmu - mleko jest bardzo przydatne, czego nie można było oczekiwać nawet po zwykłej kozie. Pod względem jakości, a zwłaszcza smaku, mleko przewyższa większość znanych ras. A niektórzy twierdzą, że potwierdzają, że smakuje jak orzechy i śmietana.

Dzieci anglo-nubijskie

Dzieci są bardzo podatne na różne choroby, a wskaźnik przeżywalności rasy nie jest tak duży. W złych warunkach umierają niemal natychmiast. Warunki te obejmują:

• Choroby są najczęstszymi czynnikami drażniącymi i przyczyną śmierci.
• Zimno i przeciągi.
• Ogromne zapotrzebowanie na wodę.

Funkcje konserwacji i pielęgnacji

Kozy anglo-nubijskie są bardzo wymagające, jeśli chcesz je postawić na swoim podwórku, to po prostu trzymaj się zasad i oczywiście przygotuj wszystkie szczegóły pomieszczenia, zanim kozy pojawią się z tobą.

Wymagania dotyczące pokoju

Nie można ich trzymać w przeciągu i wilgoci, kozy anglo-nubijskie są na to bardzo podatne, a małe dzieci umierają niemal natychmiast. Dlatego należy zadbać o nie i pomieszczenie, remontując je i chroniąc przed każdą zimną pogodą. W odwrotnych warunkach nie jest im trudno złapać zapalenie płuc.

Zadbaj też o czystość pomieszczenia, którą każdego dnia będziesz sprawdzać i poprawiać. Ważną rolę odgrywa wentylacja, a także ciepłe i miękkie światło, które jest bardzo ważne dla kóz anglo-nubijskich. Nie ignoruj ​​tych cech charakterystycznych pomieszczenia, w którym się znajduje.

Będziesz potrzebował ściółki ze słomy, aby kozy mogły odpocząć. Leżąc, dobiorą najsmaczniejsze i najzdrowsze słomki, wzmacniając w ten sposób swoje ciało. Te same legowiska trzeba codziennie zmieniać, inaczej koza da mniej mleka, co nie jest zbyt przyjemne.

Nie trzymaj ich obok kóz innych ras, im się to nie spodoba, a nawet będą wykazywać silne oznaki agresji. Może dostać się do walki. A jeśli są to samice, ponownie sprowokuje to mniejszą ilość mleka. Wygląda na bardzo wymagającą i jest.

Niuanse karmienia

Dieta i karmienie to kolejny trudny obszar, w którym musisz przestrzegać zasad. Zawsze przestrzega się dziennego harmonogramu przyjmowania pokarmu i trzy razy dziennie. W menu powinny znaleźć się tylko produkty specjalne i sprawdzone. Zasadniczo dieta to:

• Siano jest używane zimą, a trawa latem. 5 kg dziennie.
• Skoncentrowana pasza zbożowa (tylko przetestowane i polecane, kozy anglo-nubijskie są bardzo wrażliwe). 2 kg dziennie.
• Warzywa lub kiszonka, niewiele. Nie więcej niż 1 kg.

Jest na to nawet wzór. Dziennie podaje się 300 g zboża i nic mniej. Ale idą za tym suplementy - 250 g na każdy litr mleka dziennie. Zaleca się również stosowanie mielonego owsa i jęczmienia, aby zwiększyć produktywność - ważny element diety.

Jak karmić kozy zimą, przeczytaj tutaj.

Oprócz ziół, jako opatrunek wierzchni można stosować gałęzie krzewów i drzew. Wierzby, sosny i lipy są świetne. Hazel nie jest wykluczona. Nie zapomnij o suplementach witaminowych. Zrobią to kreda i lizawki, które należy położyć obok pijących. Nie przejmuj się kupowaniem drogich leków, które nie przekroczą jakości dostępnych materiałów.

Jak i co karmić dzieci opisano w następnym artykule.

Hodowla kóz anglo-nubijskich

Rasa wyróżnia się wysoką plennością, w jednym jagnięciu kozy może urodzić się do 3 dzieci.

Rodzaje i cechy inseminacji

Przed pierwszą inseminacją należy zadbać, aby koza była już dostatecznie duża, zarówno pod względem wieku, jak i wagi. Częstym błędem jest inseminacja w wieku 6 miesięcy. Wtedy potomstwo wychodzi niekompetentne, ospałe i generalnie mało wartościowe w produkcji. Sama koza zostanie ukarana w postaci uszczerbku na zdrowiu.

Lepiej pamiętaj, że zabieg należy wykonać, gdy koza osiągnie co najmniej 50 kg - to bardzo ważne. Karm często i czekaj, aż osiągną wiek 1 lub 1,5 roku. Jeśli chodzi o metody inseminacji, możesz zapoznać się z nimi poniżej, oto lista:

1. Najbardziej zaawansowana metoda, a także wysokiej jakości i owocna, jest sztuczna. Jednocześnie cały proces przeprowadzi weterynarz i on też będzie za niego odpowiedzialny, monitorował proces i generalnie metoda wydaje się najbezpieczniejsza.
2. Druga opcja jest ręczna. W tej metodzie właściciel stada sam wybiera osobniki, które będą uczestniczyć w kryciu. Wybrane osoby są zabierane do oddzielnego pomieszczenia. Gdzie odbędzie się krycie.
3. Wolny. Rzadka metoda, przeprowadzana tylko w gospodarstwach jednej rasy.

Stosując metodę krycia swobodnego, wszystkie osobniki w fermie, niezależnie od płci, wieku, trzymają się razem. Ta metoda nie jest wygodna, ponieważ właściciel nie będzie mógł w żaden sposób zadbać o krycie i narodziny potomstwa. Pierwsze dwa są najbardziej skuteczne.

Okres ciąży i cechy jagnięcia

Zgodnie z informatorami okres ciąży wynosi 151 dni po kryciu - po urodzeniu - porodzie. Ale wiara w książki nie zawsze jest dobra i na wszelki wypadek przygotuj się do dostarczenia 140 dnia. Może masz rację. Kozy wprawdzie same radzą sobie z porodem bez pomocy, ale ostrzeżone oznacza uzbrojone. Zaopatrz się w nóż, ręczniki i ciepłą wodę na wypadek komplikacji. Chociaż rzadko się to zdarza. Pamiętaj, że pierwsza koza idzie głową do przodu, a kopyta do tyłu. Reszta jest odwrotnie.

Po urodzeniu warto odciągnąć kozy od kóz, pozostawić do wyschnięcia i umieścić w miejscu specjalnie przygotowanym pod wszystkie parametry. Wypij je z siarą i trzymaj przez miesiąc. Siara otworzy wszystkie mechanizmy zachodzące w organizmie dziecka.

Kupno kozy czystej krwi

Przed zakupem kozy koniecznie poproś o dokumenty, jeśli nie chcesz dostać krzyża, zamiast osoby czystej krwi. Szczególnie warto potwierdzić integralność rasy, jeśli kupujesz ją od dużego hodowcy. Kupuj w znanych hodowlach lub po prostu za granicą. Oto jak odróżnić kozę czystej krwi od zwykłej kozy:

• Cechą wyróżniającą rasę są wiszące dzwoneczki.
• Kufa posiada garb nadający rzymski styl.
• Skóra pod szatą jest brązowa lub czarna. Nawet jeśli ich futro jest białe, skóra osobnika rasowego zawsze będzie ciemna.
• Kozy anglo-nubijskie są mięsiste i duże. Są również wysokie i stoją na długich i smukłych nogach.
• Jeśli rogi nie są odcięte, to u samców mają postać sierpa, z nachyleniem do tyłu lub do przodu.
• Wymię jest wystarczająco duże, z dużymi strzykami i doskonale nadaje się do doju maszynowego.

Nie możesz stwierdzić, czy koza jest rasowa po kolorze. Cokolwiek to jest.

Plusy i minusy rasy

Główne zalety rasy to:

• Wygląd. Trudno znaleźć kozę, która zachwyci wszystkich swoim wyglądem. Ich różnorodny kolor, mocne i wdzięczne ciało podbijają.
• Podczas gorącego klimatu, w palącym słońcu, kozy anglo-nubijskie nie odczuwają żadnych komplikacji - u nich wszystko jest w porządku.
• Mleko. 800 kg mleka rocznie to niemało, zarówno pod względem sprzedaży, jak i ilości tego samego mleka, kozy trzymają poprzeczkę na świecie.
• Młode szybko przybierają na wadze, mimo że rasa wcale nie jest do tego przystosowana. Zachowany jest również smak mięsa.

Wydawałoby się, że to cudowna koza. Ale nie wszystko jest tak proste, jak na pierwszy rzut oka. Nietrudno to zrozumieć, patrząc na poniższą listę wad:

• W Rosji nie jest tak ciepło, zwłaszcza jeśli liczyć regiony północne. Kozy anglo-nubijskie nie tolerują zimna i wilgoci, a aby mieć jak najmniejszą możliwość ich skutecznego utrzymania i rozmnażania na swoim terytorium, konieczne jest stworzenie jak najbardziej odpowiednich warunków szklarniowych.
• Ogromne zapotrzebowanie na żywność i treści ogólne. Nawet mały błąd w doborze paszy do żywienia może prowadzić do problemów z dojem, a czasem ze zdrowiem. Poprawienie ich i uniknięcie błędów będzie wymagało wiele wysiłku.
• W żaden sposób nie można ich trzymać blisko innych ras. Zwłaszcza kobiety. Stwarza to pewne problemy w dużych gospodarstwach, w których nie można ich umieścić osobno. I z tego wyrastają inne problemy, tworząc gałąź.

Choroby i szczepienia

Z pomocą hodowców rasa anglo-nubijska stała się bardziej odporna na choroby. Chociaż niektóre mogą wyciekać, a to wymaga szczepienia przy pomocy specjalisty. Podkreślmy najczęstsze choroby:

• Pseudotuberculosis pojawia się zupełnie niezauważalnie i może trwać wystarczająco długo bez żadnych objawów. Nawet w tym czasie organizm będzie miał pewne negatywne skutki. Ale gdy pojawią się objawy, takie jak poronienie u kobiety, zapalenie płuc, skonsultuj się ze specjalistą.
• Choroby układu oddechowego spowodowane przeciągami.
• Choroby spowodowane złą jakością paszy.
• Tężec i botulizm. Powstają z powodu nieleczonych ran i pożywienia, zatrucia chemicznego. Na przykład z powodu złej jakości żywności, jak wspomniano powyżej.
• Rzadką chorobą jest gnicie kopyt. Może nie pojawić się przez długi czas, ale jeśli ruch kozła anglo-nubijskiego zaczął ustępować i rzeczywiście zaczęły pojawiać się problemy z ruchem, to jest to wyraźny znak choroby. W takich przypadkach wymagana jest pilna pomoc zwierzęciu.

Aby tego uniknąć, wykonuj na czas szczepienia i kontrole u weterynarzy. Nawiasem mówiąc, szczepienia przeprowadza się u młodych zwierząt, a niektóre po urodzeniu.

Rentowność i perspektywy hodowlane

Hodowla kóz jest bardzo słabo rozwinięta. A jeśli mówimy o rasie anglo-nubijskiej, której kapryśność i precyzja są świetne, to ogólnie wszystko jest skomplikowane. Tylko nielicznym udaje się zatrzymać je w domu, tworząc odpowiednie warunki do życia. W całej Rosji znanych jest tylko kilka takich gospodarstw. Zapewnienie odpowiedniej konserwacji jest kosztowne finansowo. Niewielu jest chętnych do zapewnienia odpowiedniej opieki i żywienia kozom.

Z tego, co omówiono powyżej, możemy wywnioskować, że populacja w Rosji nie wzrośnie. Po co ktoś miałby chcieć wymagającej rasy, skoro można mieć zwykłe kozy, trzymać je w zimnej oborze i karmić tanią karmą. Obecnie kóz rasy anglo-nubijskiej hoduje się głównie na sprzedaż i pozyskiwanie mleka z jego dalszym przetwarzaniem.

Opinie

★★★★★ Natalia, 65 lat, rolnik, obwód moskiewski. Mój wnuk był bardzo chorym chłopcem, ma problemy z jelitami. Zdecydowaliśmy się na kozę i byliśmy po prostu zdumieni, że jej mleko go wyleczyło! Koza bardzo nam pomogła, nie przeszkadzają mi pieniądze, które za nią dano! Co do reszty kwestii merytorycznych itp. U nas wszystko w porządku, nie było problemów. To prawda, że ​​opiekowaliśmy się nią jako członkiem rodziny. ★★★★★ Anna, 37 lat, rolnik, Kubinka. Zachwycony kozami nubijskimi. Kupiłam sobie jedną kozę (kupiłam ją od hodowców na stronie nubilena.ru), więc nigdy nie przestaje zachwycać mnie pysznym mlekiem. Chociaż bardzo wymagające dziecko. Ale ogólnie jestem szczęśliwy, mam zamiar szukać jej pary.

Ukryj Dodaj swoją recenzję

Imię, miasto
Oszacowanie
swoją opinię

Jak się teraz staje jasne, ostatecznie kozy anglo-nubijskie nie są zbyt dobrym wyborem. Ich dokładność przełamuje wszelkie bariery, a Rosja jest dla nich trudnym miejscem do życia. Ale jeśli jesteś doświadczony, pewny siebie, nikt nie zabrania ci próbować, nie jest to szkodliwe. Najważniejsze jest, aby pamiętać, jakie typowe problemy mogą pojawić się z ich treścią i jak je rozwiązać. Wtedy wszystko się ułoży.