Gęś białoczelna (dawna nazwa to gęś) jest przedstawicielem dzikiego świata. W prywatnych gospodarstwach nie jest hodowany. O jego charakterystycznych cechach, oczekiwanej długości życia, dystrybucji, stylu życia i udomowieniu - dalej.
Historia pochodzenia
Wiadomo, że gęś białoczelna pojawiła się w 1895 roku na terenie ZSRR. Ptaki przyleciały z Morza Kaspijskiego, zdaniem naukowców taka zmiana populacji mogła być spowodowana gwałtownym wzrostem poziomu morza. Pierwsi widzieli je mieszkańcy Pawłogradu, później ptaki w dorzeczu Uralu.
Należy zauważyć, że od 2008 r. Pogłowie gęsi gwałtownie spadło, co jest spowodowane zmniejszeniem się powierzchni pszenicy ozimej i intensywnymi polowaniami na gęsi białoczelne.
Gęś ta służyła jako „materiał” do wyhodowania nowej domowej rasy „Łysy Pskowski”. Ptaki te są wynikiem krzyżowania lokalnych gęsi z oswojonymi, dzikimi przedstawicielami białoczelnymi.
Charakterystyka
To ptactwo wodne z rodziny kaczek jest bardzo podobne do szarej gęsi, ale ma skromniejszy rozmiar. Górna część ciała pokryta jest brązowoszarymi piórami, dolna część jest lekka, ogon biały. U dorosłego ptaka, którego wiek przekroczył 4 lata, na brzuchu i górnej części klatki piersiowej pojawiają się poprzeczne czarne plamy. Im starsze gęsi, tym są większe.
Cechą szczególną jest biała plama na głowie w okolicy czoła. Jednak pojawia się 2-3 lata po urodzeniu. Dlatego odróżnienie ptaka w młodszym wieku od szarej gęsi jest problematyczne. Plamka jest dobrze widoczna na tle ciemno nakrapianego upierzenia i otoczona ciemną obwódką. Jego rozmiar to około 26 mm średnicy.
Inne funkcje:
- Dziób. Długość sięga 40-55 mm. U dorosłych gęsi jest ubarwiona niejednolicie - w kolorze miąższowym (beżowym) z różowymi znaczeniami, na końcu których znajduje się biały „pazur”. U młodych przedstawicieli znaczenia są szare.
- Łapy. Kolor łap zależy również od wieku gęsi. U młodych zwierząt są żółto-pomarańczowe, u starszego pokolenia pomarańczowo-czerwone. Możesz również odróżnić ptaka po wystającym ogonie spod złożonych skrzydeł.
- Wzrost. Waha się od 60 do 90 cm, a gęsi są mniejsze niż samce. Rozpiętość skrzydeł dochodzi do 1,5 m. Waga ptaka jesienią osiąga 2,5-3 kg.
Większość gęsi prowadzi lądowy tryb życia, co nie przeszkadza im być doskonałymi nurkami i pływakami. Na jeziorach i rzekach zwykle przybywają, by pić.
Dystrybucja i siedlisko
Gęś świetnie czuje się w tundrze i leśnej tundrze, a także na wyspach arktycznych. Można je znaleźć w północnych regionach - Tajmyr, Novaya Zemlya, Jamał, zachodnim wybrzeżu Grenlandii, Eurazji i Ameryce Północnej.
Europejskie „białoczelne” migrują na zimę do regionów południowych - nad Morze Czarne, Morze Kaspijskie i Morze Śródziemne. Część gęsi odlatuje do Azji (południowy wschód i południe). Ludność północnoamerykańska przenosi się na zimę na południe kontynentu.
Przy wyborze miejsca na zimowanie obecność zbiornika nie odgrywa dużej roli dla gęsi. Podczas migracji wolą zatrzymywać się w pobliżu jezior i rzek, gdzie szukają pożywienia i odpoczynku.
Styl życia i stan ochrony przyrody
W naturalnym środowisku żywotność gęsi wynosi 17-20 lat, w niewoli wzrasta do 30 lat. Ponieważ liczebność gęsi tego gatunku nie budzi niepokoju wśród specjalistów, nie są one chronione i wolno na nie polować.
Odżywianie i wokalizacja
Gęsi białoczelne preferują pokarmy roślinne - algi, rośliny zielne, jagody, skrzypy. Dość często można je zobaczyć na polach obsadzonych zbożami. To często staje się przyczyną „sytuacji konfliktowych” między ptakiem a człowiekiem.
Doświadczeni myśliwi mogą łatwo odróżnić gęś białoczelną od innych przedstawicieli wędrownych nie tylko lotem, ale także głosem. On także rechocze, ale coraz głośniej.
Zagnieżdżanie
Ten gatunek ptactwa wodnego przylatuje do gniazda jako jeden z ostatnich - na przełomie maja i czerwca, kiedy w miejscach lęgowych zaczyna topnieć śnieg. Jeśli wiosna jest późna, stado się nie rozpada. Ptaki trzymają się razem na ławicach i brzegach zbiorników wodnych, czekając na dogodne warunki do składania jaj i wylęgu piskląt.
Gniazdują w rozproszonych koloniach. Gniazdo każdej pary jest daleko od siebie. Trwałe pary tworzą się jeszcze przed okresem dojrzewania, w wieku dwóch lat.
Młode jednoroczne i ptaki, które nie planują rozmnażania potomstwa, wędrują po tundrze przez długi czas. Ich migracja jest opóźniona, ale latem masowo przybywają do jezior i trawiastych równin.
Samica układa gniazda wśród kamieni i wybojów na niewielkim wzniesieniu lub w pobliżu krzaków. Często robią je w pobliżu ptaków drapieżnych - sokołów wędrownych, łódek i są pod ich ochroną. W gnieździe składa własny puch, suchą i świeżą trawę, tworząc miękką ściółkę do leżenia. Pomaga to uniknąć uszkodzenia jaj.
W lęku możesz policzyć od 3 do 6 białych jaj. W okresie inkubacji muszla ciemnieje. Okres inkubacji trwa 28 dni. Pisklę wykluwa się z jaja w ciągu 48 godzin.
Tylko samica wysiaduje potomstwo, samiec jest stale na straży. Strzeże gniazdującej gęsi i okolicy. Jeśli gęś musi opuścić gniazdo, przykrywa mur wałkiem z puchu.
Przyszli rodzice idą razem karmić, więc przez pewien czas sprzęgło pozostaje niezabezpieczone. W swoim naturalnym środowisku gęsi nie mają wielu wrogów w tundrze. Głównym winowajcą jest lis polarny, który uwielbia jeść jaja i pisklęta.
Wychowanie potomstwa
Kiedy pojawiają się pisklęta, rodzice równomiernie rozdzielają ich opiekę i opiekę. Chronią i chronią niemowlęta przez dwa miesiące. Pisklęta gęsie są stale w polu widzenia swoich rodziców, mimo że bardzo szybko zaczynają samodzielnie zdobywać pożywienie, a do końca sierpnia latają.
Zanim jesienią wyruszą w długą podróż, rodzice szkolą swoje potomstwo tak, aby wytrzymywało trudny długi lot.
Linienie
Dorosłe gęsi zaczynają linić, gdy młode zaczynają się rozwijać. Pisklęta linieją w pierwszym roku życia 2 razy - gdy puch zmienia się w pierze i przed jesiennym wyjazdem na zimowanie.
Gdy tylko dorosłe ptaki zmienią latem strój z piór, ponownie gromadzą się w stadzie. Większość czasu spędzają na poszukiwaniu jedzenia. Przed wyjazdem muszą zdobyć siłę. Gęsi żywią się intensywnie 2 razy dziennie rano i wieczorem, latając z jednego miejsca na drugie.
Udomowienie i produktywność
Zaletą hodowli dzikich gęsi na farmie jest ich prostota. Latem mogą stale wypasać się swobodnie i nie potrzebują dodatkowego karmienia. Gęś białoczelna ma również wysoką odporność na różne choroby. Nie boi się mrozu, bezpretensjonalnej opieki.
Przez 3 letnie miesiące gęsi mogą przybrać do 4 kg żywej wagi. Ich mięso jest smaczne i delikatne. Jednak samice nie mają wysokiej produkcji jaj, więc nie nadają się na nioski.
Gęś białoczelna to piękny ptak, który żyje wyłącznie na wolności i staje się pożądanym trofeum dla myśliwych. Migrujące stado gęsi może być uciążliwe dla rolnika, wypasając się na polach pszenicy. Gęsi białoczelne mają na ogół spokojne usposobienie i dobrze sobie radzą w pobliżu gospodarstw. Ale nie rozmnażają ich celowo.
Obejrzyj film o sprzyjających warunkach stworzonych przez hodowcę dla gęsi białoczelnych:
Ten typ gęsi nie jest hodowany na specjalnych fermach, ale decydujący się na to powinni mieć świadomość, że udomowione dzikie gęsi mogą rozmnażać się w niewoli, gdy stworzone są dla nich sprzyjające warunki, ale zachowują naturalny instynkt. Aby ptaki nie odleciały jesienią, obcina się im skrzydła.