Pszczelarstwo wędrowne - transport pszczół w sezonie do miejsc kwitnących miododajnych. Ta procedura pozwala zebrać dużą ilość miodu, dzięki czemu możesz stworzyć na nim własny biznes. Pszczelarstwo wędrowne to skomplikowany tryb życia i wymaga znajomości specjalnych technologii.
Przyczyny pojawienia się pasiek koczowniczych
Pszczelarstwo nomadyczne to trudne zadanie, nawet dla doświadczonych pszczelarzy. Transport pasiek zajmuje dużo czasu, wysiłku i pieniędzy. Ale pojawienie się koczowniczego pszczelarstwa ma wiele powodów:
- poszukiwanie czystych ekologicznie miejsc do zbierania miodu;
- utrzymanie wymaganej ilości zebranego miodu;
- poszukiwanie roślin do zbierania określonego rodzaju miodu;
- obecność dużej liczby konkurentów;
- pożywienie dostępne w regionie nie jest odpowiednie dla pszczół.
W zależności od gatunku, niektóre pszczoły nie mogą odlecieć z uli. Standardowy promień maksymalnej odległości lotu od pasieki wynosi od 2 do 5 kilometrów. Jeśli obszar z kwiatami, który pszczoły mogą przetworzyć, znajduje się w większej odległości, pozostaje nietknięty. Z tego powodu pszczelarze muszą poruszać się ze swoimi pszczołami.
Niektórzy ludzie początkowo tworzą koczownicze pasieki. Inni są zmuszeni przestawić się na ten rodzaj produkcji. Zwykle druga opcja jest preferowana, gdy zmiany stylu życia mają pozytywny wpływ na dochody.
Zalety i wady pasiek wędrownych
Korzystanie z pasiek wędrownych wiąże się z następującymi korzyściami:
- możliwość zebrania określonej ilości miodu w krótszym okresie niż w standardowej pasiece;
- zbiory rozpoczynają się wcześniej niż standardowe;
- miód można zbierać przez większą część roku, począwszy od wczesnej wiosny, a kończąc na późnej jesieni;
- pasieki koczownicze są bardziej mobilne niż stacjonarne, dzięki czemu można je przetransportować w niemal każde miejsce;
- praca i harmonogram zbiorów można kontrolować niezależnie.
Lista wad obejmuje konieczność:
- coroczny transport uli;
- życie w terenie przy minimalnych udogodnieniach;
- poświęcić większość czasu na znajdowanie miejsc miodu i zbieranie;
- stały nadzór nad pasieką;
- uzyskanie oficjalnego zezwolenia na prowadzenie takiej działalności.
Pszczelarstwo koczownicze wymaga większego wysiłku fizycznego, niż mogłoby się wydawać na pierwszy rzut oka. Dlatego nie jest polecany osobom z problemami zdrowotnymi.
Wybór terenu
Jednym z czynników wpływających na zbiory jest wybór lokalizacji. Przy zakładaniu pasieki koczowniczej należy skupić się na regionie, w którym obecnie występuje duża liczba roślin miododajnych. Im więcej roślin kwitnących znajduje się w pobliżu pasieki, tym więcej miodu będą mogły przynieść pszczoły.
Pasieka zakłada grupę uli. Dlatego planowany przystanek powinien obejmować dużą płaską powierzchnię, na której zostaną zainstalowane. Teren, na którym będzie zlokalizowana pasieka, należy chronić przed:
- wersja robocza;
- deszcz;
- wilgoć;
- wiatr;
- bezpośrednie działanie promieni słonecznych (przy wysokich temperaturach latem).
Jeśli w pobliżu znajdują się już pasieki, należy sprawdzić, czy zostały poddane kwarantannie z powodu infekcji. Jeśli pszczoły będą pracować w niekorzystnych warunkach, nie tylko zmniejszy się zbiór miodu, ale również wystąpi ryzyko ich śmierci.
W pobliżu pasieki musi znajdować się czysty zbiornik.
Przed wyborem lokalizacji na pasiekę należy dokładnie zbadać jej miododajny potencjał. Im więcej roślin zużywa pszczoły w okresie kwitnienia, tym rzadziej będziesz musiał się poruszać. Zaleca się umieszczanie uli jak najdalej od dróg, firm i miejsc zamieszkania ludzi.
Wymagania transportowe
Dobrą rentowność zapewnia pszczelarstwo koczownicze z dużą liczbą uli. Dlatego do ich transportu będzie potrzebny transport towarowy. Jeżeli masa całkowita przewożonych uli przekracza 750 kilogramów, konieczne jest uzyskanie prawa jazdy kat. E. Jeżeli posiadasz prawo jazdy kat. C, pojazd można przerobić tak, aby nie otrzymać innej kategorii.
Do transportu uli można wykorzystać traktor z przyczepą. Ta metoda polega na uzyskaniu tożsamości. Kategoria B i C nie pomoże w tym przypadku, ponieważ tylko przyczepa waży 300 kilogramów.
W zależności od tego, jak często planujesz przewozić pasiekę, możesz zaoszczędzić pieniądze nie kupując własnego transportu, ale okresowo korzystając z usług firmy zajmującej się przewozem ładunków.
W przypadku koczowniczego pszczelarstwa można również użyć wycofanego z eksploatacji autobusu lub przyczepy kempingowej.
Inwentarz
Transport uli odbywa się za pomocą:
- siatka koczownicza (zapewnia wentylację w ulach, aby pszczoły nie parowały);
- klips do mocowania uli;
- zawiesie siatkowe (zapewnia zewnętrzne mocowanie i może służyć do tworzenia baldachimu);
- budka nomadów;
- belki do łączenia uli.
Do transportu zaleca się używanie koczowniczej budki. Jest niezbędny do życia i przebywania w okresie niekorzystnych warunków atmosferycznych.
Do zainstalowania i utrzymania pasieki niezbędny jest zestaw sprzętu składający się z:
- główny i zapasowy palacz;
- pistolet natryskowy;
- narzędzia stolarskie;
- puste ule;
- roje;
- łuski w obudowie;
- latarnia.
W zależności od okresu, w którym planujesz przebywać w pobliżu pasieki, mogą być wymagane artykuły gospodarstwa domowego.
Jak przygotować ule do transportu?
Podczas transportu uli w wiosenną pogodę, gdy temperatura na zewnątrz nie jest jeszcze wystarczająco wysoka, nie są wymagane specjalne warunki. W ulach ramy są wzmocnione, aby wytrzymywały wstrząsy podczas jazdy samochodem.
Dla uli standardowych przewidziano specjalne ramki. Podczas instalowania uli w pojeździe transportowym na obwodzie umieszcza się ramki z przegrodami, zapewniając ich bezruch. Jeśli nie ma specjalnych ram, można je zastąpić belkami mocowanymi na gwoździe.
Latem wiele ramek można już wypełnić miodem. Podczas transportu należy je zabrać. W przeciwnym razie rama może spaść na czerwi i pszczoły, gdy maszyna jest w ruchu, powodując ich śmierć.
Po pobraniu miodu pszczoły nie są transportowane w ulach, ale razem z gniazdami, w których znajduje się miód. Ule nie są zakotwiczone tylko wtedy, gdy mają przybite dna.
W jakich warunkach można transportować pszczoły?
Transport jest zalecany w nocy z kilku powodów:
- pszczoły są senne;
- temperatura jest niższa, co zmniejsza ryzyko topnienia i upadku plastra miodu;
- mniejszy hałas i ruch na drodze.
Po transporcie pszczoły muszą sprawdzić i przyzwyczaić się do nowego terytorium. Dlatego transport należy przeprowadzić po przebudzeniu ze stanu hibernacji lub przed zanurzeniem się w nim.
Do tego celu najlepiej nadaje się wczesna wiosna lub późna jesień. Transport pszczół zimą jest zdecydowanie odradzany.
Wczesna wiosna nadaje się do transportu, ponieważ:
- w ulach nie ma dużo pszczół i czerwiu;
- ramki nie są wypełnione miodem i nie przybrały na wadze;
- nowe komórki nie zostały jeszcze zbudowane.
Czas transportu nie powinien przekraczać dwóch dni. Pszczoły są w stanie zużyć dostarczony pokarm w dwa dni. Potem mogą umrzeć.
Jeśli transport odbywa się latem lub w ciągu dnia, lepiej poczekać na pochmurną lub deszczową pogodę. Wysokie temperatury mogą być śmiertelne dla pszczół. Pszczoły nie mogą być transportowane więcej niż dwa razy w ciągu sezonu.
Pawilony nomadów
Pawilon nomadyczny to przyczepa ciężarowa specjalnie wyposażona do transportu pszczół. Takie urządzenie umożliwia transport pszczół z miejsca na miejsce w sposób mobilny i wydajny. Pawilony nomadów mają inne zalety:
- komfortowe i wygodne warunki dla pszczelarza;
- tworzenie optymalnych warunków życia dla pszczół (czystość, minimalny poziom wilgotności, odpowiednia temperatura);
- proste wylęganie się królowych;
- nie ma potrzeby demontażu uli w celu zebrania miodu;
- ochrona przed kradzieżą;
- komfortowe warunki do zimowania i rozrodu.
Główną zaletą pawilonów koczowniczych jest to, że nie ma potrzeby załadunku i rozładunku uli. Pomimo zalet ta metoda transportu pszczół ma również wady. Lista wad obejmuje:
- mała przestrzeń i ilość światła;
- podwyższona temperatura w sezonie letnim;
- niski poziom lotu królowych;
- gniewne i drażliwe zachowanie pszczół;
- duża ilość środków potrzebnych do aranżacji;
- ryzyko masowej zachorowalności pszczół.
Brak światła można rozwiązać, aranżując dodatkowe okna i włazy. Aby zwiększyć przestrzeń w pawilonie, należy zastosować szerokie i długie przyczepy. Aby obniżyć temperaturę ściany pawilonu i uli należy pomalować na biało, a na dnie przyczepy należy zapewnić wentylację.
Możesz dowiedzieć się więcej o cechach koczowniczego pszczelarstwa przy użyciu pawilonów, oglądając ten film:
Czy co roku muszę wyjmować pasiekę?
Transport pszczół wiąże się z szeregiem zagrożeń. Zaleca się organizowanie pszczelarstwa koczowniczego tylko w przypadku całkowitego zaufania do jego zwrotu. Pierwszy rok pokaże, jak korzystna jest ta metoda hodowli pszczół.
Zaleca się przeprowadzenie próbnego wywozu pszczół na wiosnę, aby latem zrozumieć, jak opłacalny jest zbiór miodu tą technologią. Jeśli to się nie opłaci, nadal możesz odrobić straty finansowe od połowy lata.
Nie zawsze trzeba wyjmować całą pasiekę - możesz okresowo wyjmować tylko część uli. Nie musisz też podróżować przez cały sezon - tylko w okresie, gdy w pobliżu nie ma roślin miododajnych.
Ważne niuanse w organizacji
Jeśli postępujesz zgodnie z instrukcjami dotyczącymi hodowli pszczelarstwa koczowniczego, istnieje wiele niuansów, które muszą wziąć pod uwagę nawet doświadczeni pszczelarze:
- przed transportem należy upewnić się, że ule są nienaruszone i wytrzymałe;
- aby zapewnić miękkość i ciszę pszczół podczas transportu, ule należy ustawić tak, aby nie uderzały o siebie;
- dla ułatwienia załadunku i rozładunku ule powinny być wykonane z lekkich materiałów;
- dachy uli powinny być proste i równe, aby można je było układać jeden na drugim;
- lina i drut pomogą mocniej utrzymać ule razem;
- zalecana odległość do transportu pszczół nie przekracza 30 kilometrów;
- przestrzegając norm sanitarnych, można zmniejszyć ryzyko zachorowalności u pszczół.
Pszczelarstwo nomadyczne to sposób na podwojenie objętości zbioru miodu. Transport pszczół wiąże się z dużym ryzykiem, dlatego polecany jest tylko dla doświadczonych pszczelarzy, którzy są gotowi poświęcić temu biznesowi większość wolnego czasu.