Rabarbar należy do bylin i jest przedstawicielem rodziny gryczanej. Jest uprawiany ze względu na soczyste łodygi, które smakują jak jabłka lub cytryny. O głównych odmianach rośliny i jej uprawie na otwartym polu - poniżej.
Opis
Rabarbar, choć należy do warzyw, jest ziołem wielkokwiatowym. Duże liście na długich ogonkach są zebrane w rozetę. Blachy liściowe są zwykle zaokrąglone z gładkimi lub falistymi krawędziami. U niektórych gatunków liście są wycinane i rzeźbione. Roślina osiąga wysokość do 2–4 m. System korzeniowy reprezentuje kłącze. Jest mięsisty, rozgałęziony i zasadniczy. Wnika w głąb gleby - do 1,5 m głębokości.
Świeże „paluszki rabarbarowe” je się maczane w cukrze, ale kompoty, galaretki, dżemy i nadzienia są z nich znacznie smaczniejsze. Dobrze komponują się z agrestem.
Kultura kwitnie częściej w drugim roku, ale czasami wyrzuca kwiatostan dopiero w trzecim lub czwartym roku. Kwiaty są małe, zebrane w wiechy. Częściej są bladozielone, rzadziej mają czerwonawy lub różowawy odcień. Kwiaty są biseksualne, to znaczy jednocześnie żeńskie i męskie. Jednak zdarza się również, że z powodu niedorozwoju powstają kwiaty tej samej płci. Po zapyleniu powstają owoce. Są to trójkątne niełupki z brązowymi skrzydłami. Dojrzałe nasiona szybko odpadają. Kiełkowanie utrzymuje się do 4 lat.
Odmiany i rodzaje
Istnieje około 50 gatunków rabarbaru, z których wszystkie rosną w Eurazji. W Rosji w warunkach naturalnych można znaleźć tylko 3 dziko rosnące gatunki. Jednak dla ogrodników najciekawszy jest gatunek uprawny - ogrodowy lub falisty. To ten, który rośnie na poletkach i nadaje się do jedzenia. Niektórzy ogrodnicy wolą uprawiać odmiany ozdobne. Wyróżniają się ogromnym rozmiarem - jego wysokość może sięgać 4 m oraz kwiatostany o jaskrawych kolorach. Powszechny jest również gatunek leczniczy, z jego kłączy wytwarza się różne leki.
Liście i kłącza rabarbaru pospolitego zawierają duże stężenie kwasu szczawiowego, dlatego nie nadają się do spożycia.
Odmiany
Wyróżnia się następujące odmiany rabarbaru:
- Wiktoria. Odmiana o wysokiej wydajności. Ogonki są duże - ok. 60 cm długości, 3 cm grubości, jasnozielone, pokryte plamkami. Pierwsze zbiory przypadają na drugi lub trzeci rok. Następnie ogonki są odcinane co 20-25 dni. Wadą jest tendencja rośliny do kwitnienia.
- Duży petiolate. Odmiana ma takie same duże ogonki jak poprzednia. Ale w przeciwieństwie do niego są pomalowane na ciemnoczerwono. Wykazuje także odporność na choroby i zimno.
- Moskovsky 42. Odmiana wysokowydajna, wykazująca odporność na strzelanie. Ogonki odpowiadają wielkością poprzednich dwóch odmian, ale są lekko żebrowane. W dolnej części pomalowane na czerwono, w górnej zielone i pokryte czerwonymi kropkami.
- Ogre 13. Odmiana średnio dojrzewająca, wykazująca odporność na strzelanie. Ogonki mają do 80 cm długości, ich podstawa jest czerwona, górna część zielona.
- Tukumsky 5. Kolejna odmiana o wysokiej wydajności. Ogonki mają gładką powierzchnię i szkarłatną pigmentację. U podstawy mają kolor jasnoczerwony.
- Uparty. Odmiana wczesna dojrzała. W wylocie jest do 48 ogonków. Początkowo są zielone, a następnie pokryte różowawym odcieniem. Blaszka liściowa jest pęcherzykowa z falistą krawędzią.
- Ałtaj świta. Można go rozpoznać po bardzo rozłożystym krzewie i jasnoczerwonych ogonkach na całej długości.
- Zaryanka. Odmiana ma kompaktowy wylot. Wysokość ogonków pokrytych wiśniową pigmentacją nie przekracza 45 cm.
odmiana Victoria
Odmiana Krupnochereshkovy
stopień moskiewski 42
klasa Ogresky 13
klasa Tukumsky 5
nasiona odmiany Uparty
stopień Ałtaju świta
Odmiana Zaryanka
Reprodukcja
Rabarbar rozmnaża się wysiewając nasiona bezpośrednio do gruntu, sadzonkami lub wegetatywnie, czyli dzieląc kłącza. Ta ostatnia metoda pozwala zachować walory odmianowe rośliny, ale ważne jest, aby zapobiec jej kwitnieniu. Ponieważ uprawiane na poletku kilku odmian jednocześnie są zapylane krzyżowo, w wyniku zebranych nasion wyrosną rośliny, które będą miały mieszane cechy tych odmian.
Uprawa z nasion
Uprawa rabarbaru z nasion składa się z kilku etapów.
Zdobywanie nasion
Nasiona zbierane są z rośliny, która ma ponad 4 lata. W tym celu na krzaku pozostaje jedna szypułka. Dojrzałe szybko się kruszą, aby nie zostać bez nich, brązową szypułkę z niedojrzałymi nasionami kroi się i pozostawia w suchym, zaciemnionym i dobrze wentylowanym miejscu, aż nasiona będą w pełni dojrzałe.
Przed wysianiem nasion musisz określić lokalizację i przygotować glebę dla rośliny.
Wybór miejsca i przygotowanie gleby
Rabarbar to nie kapryśna roślina, która rośnie na prawie wszystkich glebach. Jednak dobrze rozwija się i rośnie na glebach żyznych i lekkich, które wymagają głębokiej obróbki do 40 cm głębokości.
Miejsca z wieloletnimi chwastami - trawą pszeniczną, łopianem lub ostem nie są dla niego odpowiednie. Lepiej jest wybrać działkę na południowym lub południowo-wschodnim zboczu, gdzie głębokość wód gruntowych nie przekracza 1,5 m. Roślina toleruje cieniowanie, ale daje wczesne zbiory w oświetlonych miejscach.
W jednym miejscu dorasta nawet do 15 lat, ale należy pamiętać, że po 10 latach jego plon znacznie spada. Doświadczeni ogrodnicy zalecają przesadzanie kultury po 5 latach po jej podzieleniu.
Glebę pod uprawy zbiera się jesienią, mieszając ją z kompostem lub humusem. Pamiętaj, aby dodać nawozy potasowe i fosforowe. Jeśli gleba jest kwaśna, jest to wapno. Wiosną teren ponownie rozkopuje się i jednocześnie aplikuje się saletrę amonową lub inne nawozy zawierające azot.
Przygotowanie nasion
Aby przygotować nasiona, wykonuje się następujące procedury:
- Moczyć. Przed siewem moczy się w ciepłej wodzie na 8-10 godzin lub pozostawia w wodzie o temperaturze pokojowej na 3 dni. Nasiona unoszące się na powierzchni wody są wyrzucane, ponieważ nie dostaniesz od nich sadzonek.
- Dezynfekcja. Następnie, aby zmniejszyć ryzyko rozwoju chorób w przyszłości, pozostawia się je w roztworze nadmanganianu potasu na 1 godzinę.
- Kiełkowanie . Nasiona umieszcza się w płótnie i przetrzymuje tam, aż się wyklują. Skiełkowane nasiona są suszone.
- Siew. Nasiona układa się w wilgotnym podłożu na głębokość 2-3 cm, odległość między rzędami 70 cm.
Wysiewa się je w otwartym terenie na początku kwietnia, ale ponieważ nasiona kiełkują w niższej temperaturze 2-3 ° C, niektórzy ogrodnicy praktykują siew w zamarzniętej glebie na wcześniej przygotowanych łóżkach.
Metoda sadzonkowa
Nasiona przygotowuje się przed siewem w taki sam sposób, jak podczas sadzenia w otwartym terenie. Skiełkowane nasiona sadzi się w doniczkach torfowych lub plastikowych pojemnikach wypełnionych uniwersalną ziemią do sadzonek. Przestrzegane są zasady: jedna doniczka - jedno nasiono. Pojemniki ustawiane są w ciepłym miejscu, gdzie promienie słoneczne nie padają i pokryte polietylenem, tworząc w ten sposób mikroklimat.
Gleba jest regularnie spryskiwana wodą z butelki z rozpylaczem, dzięki czemu jest wilgotna i wentylowana. Po pojawieniu się sadzonek usuwa się polietylen, a doniczki przenosi się w jasne miejsce - na parapecie, a temperaturę utrzymuje się w granicach 20-22 ° C. Pod koniec lata sadzonki osiągają wysokość 30 cm, mają co najmniej 3-4 liście i są gotowe do przeszczepu na stałe miejsce w otwartym polu.
Otwory są przygotowywane z wyprzedzeniem. Wykop dziury o wymiarach 30 na 30 cm, wlej do nich humus i dodaj nawozy mineralne. Następnie jest dobrze podlewany i pozostawiony sam na kilka dni. Sadzonki są przesadzane przez przeładunek bez przerywania ziemnej śpiączki.
Jeśli do uprawy sadzonek używano kubków torfowych, rośliny w dołku umieszcza się bezpośrednio w nich. Kołnierz korzeniowy należy pogłębić o 2-3 cm, aby zapobiec jego narażeniu na topnienie śniegu lub podczas podlewania. Następnie gleba jest zagęszczana i ściółkowana torfem. Przeszczep przeprowadza się przy pochmurnej pogodzie.
Pielęgnacja sadzonek
Na otwartym polu, trzy tygodnie po pojawieniu się sadzonek, są one przerzedzane w odległości 15-20 cm od siebie. Następnie tę procedurę powtarza się później, ale między nimi pozostaje 50 cm.
Sadzonki karmi się w ciągu tygodnia roztworem gnojowicy, a po 3 tygodniach stosuje się nawozy mineralne - mocznik, superfosfat i chlorek potasu.
Jeśli roślina wypuści strzały, należy je usunąć, w przeciwnym razie roślina zostanie wyczerpana.
Rozmnażanie przez podzielenie kłącza
Do tej metody nadają się tylko 5-letnie krzewy. Należy je ostrożnie pokroić na kawałki ostrym nożem. Każdy powinien mieć 1-2 duże pąki i dobrze rozwinięty system korzeniowy. Pierwszeństwo powinny mieć te „oczy”, które są na obrzeżach. Rośliny otrzymane z pąków centralnych mają tendencję do wydzielania szypułek.
Kłącza sadzi się pod koniec sierpnia lub wiosną. Sadzi się je w dołach 30 na 30 cm, do których wypełnia się kompost i ziemię ogrodową. Sadzi się je równo z ziemią, zachowując między nimi odstęp 70 cm Gleba jest zagęszczana i podlewana. Pąki posypuje się humusem warstwą 1,5-2 cm.
Możesz rozmnażać kulturę z kłączem i bez pąków, ale wtedy nie powinieneś spodziewać się szybkiego odrostu ogonków. W tej sytuacji rozwój zakładu będzie przebiegał bardzo wolno.
Opieka
Roślina wymaga wilgotności gleby, ale nie lubi podlewania. Susza też mu nie służy, ponieważ brak wilgoci wpływa na wielkość i smak ogonków. W przypadku upału i braku wody są skarłowaciałe. Na stole będą cienkie, krótkie łodygi o gorzkim smaku. Natomiast regularne podlewanie zwiększa plon i jakość warzyw.
Nawozy stosuje się wczesną wiosną - mineralne lub organiczne, w połączeniu z roztworem popiołu. Raz na trzy lata do naw bocznych wprowadzany jest humus.
Rabarbar nie boi się mrozu. Zimą toleruje bardzo niskie temperatury dochodzące do -30 ° C. Wiosną wytrzymuje mrozy do -10 ° C, ale pod warunkiem, że nerki nie zdążyły się „obudzić”. Jednak komfortowa temperatura dla niego to 16-20 ° C ciepła.
W drugim lub trzecim roku rabarbar zaczyna kwitnąć. Należy je bezwzględnie usunąć, w przeciwnym razie odrastanie liści znacznie spowolni.
Wideo: rabarbar od sadzenia do użycia
Ten film pomoże Ci zapoznać się z pozytywnymi właściwościami tej rośliny, z niuansami dotyczącymi kiełkowania i wyboru miejsca do sadzenia, z zasadami podlewania i karmienia rabarbaru:
Cechy uprawy rabarbaru przez lata
Rabarbar rośnie przez lata:
- W pierwszym roku sadzenia łodygi nie są zbierane. Musimy pozwolić roślinie dobrze rosnąć. W tym okresie monitorowana jest wilgotność ziemi, a podlewanie odbywa się w odpowiednim czasie - ziemia nie powinna wysychać, ale roślina również nie powinna zostać zalana. Pamiętaj, aby poluzować górną warstwę gleby, usunąć chwasty na czas. Jesienią martwe liście są usuwane, a sama rozeta jest spudowana.
- Wiosną drugiego roku, gdy tylko śnieg się stopi, a gleba ogrzeje się, wierzchnia warstwa gleby zostanie poluzowana i zastosowane nawozy. Dalsze wycofywanie nie różni się od poprzedniego roku. Ogonki, które urosły do 30 cm, można odłamać.
- Opieka w trzecim i kolejnych latach nie jest inna. Jednak do tego czasu roślina już wystarczająco urosła, a plon można zbierać kilka razy w okresie wegetacji.
Choroby i szkodniki
Wielu ogrodników zauważa, że rabarbar rzadko jest atakowany przez szkodniki owadzie i jest odporny na choroby. W strefie ryzyka mogą znajdować się tylko rośliny osłabione, przy pielęgnacji których popełniono błędy agronomiczne.
Jeśli mówimy o chorobach, to zwykle mają one pochodzenie grzybowe. Na liściach i łodygach rabarbaru osadzają się różne chorobotwórcze grzyby.
Do najczęstszych uszkodzeń roślin należą:
- Szara zgnilizna . Rozwój szarej pleśni powoduje nadmierne podlewanie. Młode liście pokryte są szarym puchem, który następnie rozprzestrzenia się na resztę rośliny.
- Peronosporoza lub mączniak rzekomy - na spodniej stronie liści i ogonkach pojawiają się brązowe plamy z fioletowym lub białym odcieniem. Źródłem infekcji są szczątki roślin lub gleba. W celach profilaktycznych przed siewem miejsce jest dobrze oczyszczone z resztek roślinnych i rozlane roztworem nadmanganianu potasu.
- Cerkosporoza - liście i ogonki są pokryte brązową plamą z aksamitnym nalotem. Buraki są najbardziej podatne na tę chorobę, dlatego nie należy sadzić tych upraw w pobliżu. Ponadto przy tak bliskim sąsiedztwie szkodnik roślin okopowych - pchła buraczana może również trafić na rabarbar.
Leczenie chorób grzybiczych, a wszystkie powyższe choroby są tego typu, polega na usunięciu uszkodzonych części rośliny i potraktowaniu jej 1% płynem Bordeaux.
Spośród szkodników rabarbaru można osiedlić:
- żołędziowiec;
- pluskwa;
- ćma;
- mszyca;
- pchła buraczana.
Mszyce osiedlają się w licznych koloniach na tylnej stronie liścia, nietrudno będzie je zauważyć. Wysysają sok z rabarbaru i prowadzą do jego śmierci. Dobrze sprawdził się środek ludowy - potraktowanie rośliny roztworem popiołu drzewnego i mydła do prania lub naparem czosnku z mydłem.
Wołek rabarbarowy zjada blaszki liściowe i składa jaja w ogonkach. Opryskiwanie roślin naparem tytoniu lub musztardy pomoże odstraszyć dorosłych.
Kiedy rabarbar sąsiaduje z kapustą lub ziemniakami, może zostać zaatakowany przez larwy czerpakowe. Żyją w ogonku i żywią się jego miazgą. Konieczne jest usunięcie wszystkich chwastów w pobliżu roślin i wykopanie dotkniętych rozet. Aby zapobiec składaniu przez motyla jaj na roślinach, traktuje się je naparem z wierzchołków pomidorów lub piołunu. Zapach utrzyma szufelkę z dala od twojej posesji.
Przy dużej liczbie szkodników na roślinach nie trać czasu. Należy je traktować odpowiednimi środkami owadobójczymi. Ale w tym przypadku zbieranie ogonków jest zatrzymane, ponieważ szkodliwe substancje gromadzą się w częściach roślin.
Żniwny
Pierwsze ogonki są odłamywane wiosną, gdy osiągną długość co najmniej 30 cm, dlaczego odłamywanie ręczne, a nie odcinanie? Chodzi o to, że podczas cięcia pozostaje kikut, który zaczyna szybko gnić. Po zbiorze na roślinę pozostawia się 2-3 lub więcej liści, aby zapobiec wyczerpaniu kłącza.
Najbardziej przydatne są ogonki, które wyrosły w temperaturach nie wyższych niż + 17 ° C. Zawierają minimalne stężenie kwasu szczawiowego w porównaniu z ogonkami rosnącymi w wyższych temperaturach. Kwas ten w dużej dawce szkodzi organizmowi, ponieważ tworzy trudno rozpuszczalne sole, które nie pozwalają na pełne wchłanianie wapnia. Największy zbiór zbiera się z osobników w wieku 5-6 lat.
Zgodność z innymi roślinami
Rabarbar obsadzony jest wieloma roślinami. Świetnie komponuje się z rzodkiewką, szpinakiem, krzewami chrzanu, selerem i sałatą. Czuje się komfortowo obok drzew owocowych z głębokim systemem korzeniowym.
Nie należy jej sadzić razem z roślinami strączkowymi, zwłaszcza groszkiem, pomidorami, ziemniakami, cebulą i warzywami korzeniowymi.
Recenzje hodowców warzyw
Ogrodnicy uprawiający rabarbar w swoich ogrodach potwierdzają odporność rośliny na zimę. Ponadto wielu zauważa, że jest odporny na choroby i nie jest podatny na atak owadów. Ale z drugiej strony cierpi na suszę, która od razu wpływa na jakość ogonków i jest higrofilna.
★★★★★ Nikolay, 68 lat, obwód astrachański. Rabarbar Wiktorii uprawiam od około 25 lat. Bardzo lubię jego ciemnoczerwone ogonki. Niedawno uzupełnił swój ogród rabarbarem o dużych szczytach, okazał się bardzo produktywny. Co chcę powiedzieć: roślina nie boi się zimna, jeszcze nie zauważyłem na niej szkodników, gdzieś przeczytałem, że nie lubią jej z powodu dużej ilości kwasu. Rzadko dochodzi do chorób, częściej podczas złego lata, kiedy codziennie pada. ★★★★★ Oleg, 36 lat, obwód moskiewski. Niestety w Rosji rabarbar jest niezasłużenie zapomniany. Jest uprawiany przez jednostki. Chociaż istnieje wystarczająco dużo odmian dla każdej strefy klimatycznej. I nie jest szczególnie kapryśny. Najważniejsze jest podlewanie i nawożenie. ★★★★★ Nina, 45 lat, obwód Niżny Nowogród.Używam rabarbaru w nadzieniach do ciast i kompotach. To prawda, że kompot okazuje się trochę niejasny, ale smaczny. Sam go hoduję. Niektórzy, kiedy mnie odwiedzają, pytają, dlaczego posadziłem łopian. Nigdy bym nie pomyślał, że rabarbar można pomylić z łopianem. Pyszne zioło. Najważniejsze, że można go ciąć wiosną, kiedy trzeba tylko pomarzyć o innych warzywach. Rośnie szybko, nie zamarza, pięknie wygląda. Cud, a nie roślina.Ukryj Dodaj swoją recenzję
Imię, miasto Oszacowanie swoją opinię
Tak więc rabarbar to nie tylko smaczna, ale i zdrowa roślina. Jeśli przestrzegasz zasad uprawy, podlewasz ją na czas i chronisz przed szkodnikami, to zachwyci Cię wysokimi plonami, a wybierając odpowiednie odmiany pod względem dojrzewania, możesz na nich ucztować przez cały rok.